Yüksek din eğitimi geçmişten günümüze kadar mantık eğitimiyle ilgisini hep devam ettiregelmiştir. Ancak İslam düşünce tarihinde mantık eğitimi ders müfredatında kimi zaman önemli bir yer tutarken kimi zaman da çok az oranda temsil imkanı bulabilmiştir. Dini ilimler, düşünce tarihi boyunca, sınıflandırmaya dayanan hiyerarşik bir yapılanma içinde ve oluşturulmuş bilgi birikiminin muhafazasını esas alarak kurumsallaşmıştır. Dolayısıyla mantık, bu yapılanmada araç görevini yerine getirmek üzere giriş ilmi olarak yer almıştır. Dini ilimler açısından araç ve giriş ilmi olarak mantık, zamanla bu ilimler için bilgi edinmenin elverişli bir metodu haline gelmiştir. Böylece mantık hem yüksek din eğitimi öğretimi veren İlahiyat fakültelerinde hem de tarihten günümüze eğitim-öğretim faaliyetini devam ettiren medreselerde dini ilimler için doğru düşünmenin kurallarını öğreten metod olma görevini sürdürmüştür. Bu makalede İlahiyat fakültelerinde verilen mantık eğitiminin, müfredattaki temsil oranından başlamak üzere, niteliği, diğer derslerle olan birlikteliği, öğrencilerin derse olan ilgisi ya da ilgisizliği ve dersten gerekli verimin alınıp alınamadığı sorgulanacaktır. Ayrıca bu çalışmada günümüz teolojik sorunlarının çözümlenmesine, mantık dersinin ne ölçüde yeni düşünme ve anlama teknikleriyle katkıda bulunmaya çalıştığı araştırılacaktır. Son olarak ise yaygın ve örgün öğretimde, dini bilginin öğreticisi olarak görev yapacak olan İlahiyat fakültesi öğrencilerinin “doğru düşünmenin tekniklerini” bilme, beceri kazanma ve yetkinlik hususlarında ne ölçüde başarılı oldukları sorgulanacaktır.